Pod wierzbą mandżurską warto szukać – sikory przynoszą tu ziarna słonecznika z karmnika, a potem siedząc na gałęzi przytrzymując pazurkami, rozdziobują je, często gubiąc część łupu. Kiedy karmnik jest już pusty, wówczas zniżają poszukiwania i zbierają owe resztki.
Dzisiaj jednak pod wierzbą spostrzegliśmy nowych gości – oto para czyżyków Carduelis spinus L.. To pierwsza obserwacja tego gatunku w naszym ogrodzie na skraju lasu, który penetrujemy nieprzerwanie od ostatnich 10 lat.
Pan czyżyk ma czarną czapeczkę i podgardle, poza tym szarozielony grzbiet, kreskowane boki ciała i żółte lusterka na skrzydłach; pani czyżykowa (jak to u ptaków) jest skromniej ubarwiona. Tu występuje na II i III zdjęciu.
Z literatury wynika, że w naszych okolicach (Mazowsze) nie trafiają się lęgi czyżyków. Ot, niekiedy tylko zimą przelatują stada tych niewielkich ptaków-łuszczaków. Zresztą gniazda zakładają wysoko w jodłach i świerkach, a tu głównie sosnowe bory.
Do ich zimowych przysmaków należą szyszki olchy. Na skraju lasu płynie strumień, otoczony wręcz olszyną, więc zapewne to zwabiło parkę naszych czyżyków.