~
W tym tygodniu w gnieździe na brzozie rozpoczął się ruch.
Na tym zdjęciu jeszcze pan kos siedzi na gnieździe. Na zmianę z mamą wysiadywał jaja 🙂
Teraz młode już się wykluły. Gniazdo jest jednak na tyle głębokie, że z poziomu fotografa piskląt w nim nie widać. Może jak podrosną?
To zdjęcie jest późniejsze, z piątku: pani kosowa z dziobem pełnym dżdżownic jeszcze na chwilę zeskoczyła z płota i wyciągnęła kolejnego robala, by po chwili podfrunąć do gniazda i obdzielić rozwarte dzióbki.
Oboje rodzice na zmianę przylatują karmić młode: czarny tato i brązowo ubarwiona mama kosowa.
Niestety, dzisiaj widzieliśmy, jak sójka wykorzystała chwilową nieobecność rodziców-kosów, usiadła na gnieździe i porwała stamtąd jednego pisklaka. Nic nie mogliśmy zrobić, gdy przeleciała nad nami do sadu z kwilącym kosiątkiem w dziobie. Nie lubię sójki 🙁
Przedwczoraj wśród sosnowych gałęzi za płotem dojrzałam dorosłego dzięcioła pstrego karmiącego młodzika – tak dzióbek w dzióbek 🙂
Jesienią dzięcioł pstry urządza sobie kuźnię na naszych brzozach. Ma też inną – tuż za płotem stoi sosna z ułamanym przez wiatry konarem i właśnie w miejscu złamania nieraz widzieliśmy dzięcioła „w kuźni”. 
Wic polega na tym, że dzięcioł wyszukuje miejsce, w którym można zaklinować szyszkę, unieruchomić ją łuskami w górę, a potem wydziobuje spośród nich smaczne nasiona. Brzoza na dole ma spękaną i grubę korę – wokół leży sporo pustych już, postrzępionych szyszek. 
Biało-czarna kora brzozy sprawia, że pstry dzięcioł jest prawie niewidoczny.
Jak będziesz kiedyś kupować działkę, koniecznie obejrzyj ją w listopadzie. Brzydsza już nie będzie.
