Ptaki Moje | Birds of Mine

Dzikie łabędzie zrywające się do lotu powodują potężny łoskot, który wprawia w zdumienie każdego, kto po raz pierwszy zetknął się z tym wspaniałym widowiskiem natury. Ilekroć na jeziorach mazurskich z małej odległości słyszałem start łabędzi do lotu, nie widząc ich spoza wysokiej ściany trzcin, wydawało mi się, że ruszył parowy statek wodny. Bicie nogami o wodę słyszy się jak bicie koła wodnego, a szum skrzydeł zupełnie jak syk pary, wydobywającej się z kotła. Pewnego razu miałem złudzenie, że słyszę pędzącego konia stukającego kopytami po asfalcie i nawet podniosłem głowę, aby zobaczyć, gdzie tak blisko znajduje się szosa.
Łabędź niemy leci z szyją wyciągniętą naprzód i lekko wygiętą w dół. Ptaki lecące w stadzie układają się w klucz, a gdy się rozpędzą, szybko prują powietrze, mimo że potężnymi skrzydłami bija powoli i miarowo. Najbardziej zdumiewa szum spowodowany ruchem skrzydeł. Dotąd nie wiadomo, w jaki sposób powstaje ten odgłos, gdyż łabędź nie ma specjalnych lotek dźwiękowych. Niewątpliwie ten potężny szum ma znaczenie sygnału, ułatwia utrzymanie łączności i zastępuje brak głosu.
[Jan Sokołowski]

Łabędź niemy Cygnus olor.



Zdjęcia z sobotniej wycieczki na Stawy Rudzkie.
Łabędzie wyraźnie były na etapie uzgadniania rewirów. Na pierwszym stawie – jedna para. Na drugim – dwie, ale jedna para dość szybko zbliżyła się do drugiej i ją przepędziła (fot. 1). Przepędzona para przeleciała na pierwszy staw, ale tam od razu awantura i jedna z par ustępuje (fot. 2) – zza trzcin nie mogę stwierdzić, która para pozostała. Ustępująca para przeleciała na trzeci staw, by po chwili znowu przelecieć mi nad głową (fot. 3) ku pierwszemu stawowi, zawrócić i w świetle zachodzącego słońca polecieć na dalsze stawy (fot. 4).
Hałas, jaki przy tym czyniły skrzydłami w ciszy nad stawami, był zaskakujący. Może nie skojarzyłam go ze statkiem parowym, jak Mistrz Jan Sokołowski przed półwieczem (bo kto dziś jeszcze pamięta takie dźwięki?), jednak zaniepokojona zaczęłam się rozglądać wokoło.